คอลัมน์ Sexociety โดย เริงฤทธิ์รัก
ว่ากันว่า “หนังรักมันสั้น หนังชีวิตมันยาว” ตอนจบของหนังรัก มันแค่ฉากเริ่มของหนังชีวิต อันนี้เป็นของจริงไม่อิงนิยายเลย เพราะเรื่องจริงมันแต่งไม่ได้ นิยายมันแค่ปากกาพาไป แค่นั่น แต่ชีวิตคู่มีสิ่งที่พาไปหลากสาเหตุหลายปัญหา
แรกรักมักหอมหวาน ต่อให้พากันไปดำน้ำแต่งงาน วิวาห์ลอยฟ้า ไต่ผาสมรส ก็เหอะ สุดท้ายก็ต้องมาเลิกกันบนดินทั้งนั้น
จะไปจดทะเบียนที่บางรัก บางหลง อะไรก็ตาม ยามหน่ายหน้าเหนื่อยต้องไปจดเลิกกัน บางไหนก็ได้ มันก็บางจากบางลาเหมือนกัน
ก็อย่างที่ว่า พอรักกันก็แบ่งพื้นที่ให้กันได้ แต่พอแต่งกันอยู่กิน มักจะขอคืนพื้นที่คืนกันมากขึ้นเรื่อยๆ และบางที่ก็ถูกรุกเข้ามาครอบครองพื้นที่ โดยคิดว่ามันคือ ความถูกต้อง ฉันต้องครองเธอให้หมด และส่วนใหญ่มันมักลามไหลไปอย่างไม่รู้ตัวซะด้วย
สองสามวันที่แล้ว มีงานเลี้ยงรวมญาติในงานแต่งหลาน มีโอกาสเจอเฮียใหญ่ลูกสามนั่งเจี๊ยะโต๊ะจีนไป คุยกันไป ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ เลยเพิ่งรู้ว่าอาเฮียแกแต่งๆ เลิกๆ มาสามเมียแล้ว เลยพ่วงลูกมาเมียละคน กลายเป็นพ่อม่ายลูกสามในปัจจุบัน เลยถามว่า มันอะไรกันนักหนาเฮีย เห็นเฮียก็รักแต่ละคน ทุ่มเทเหลือหลาย ไหงกลายเป็นงี้ไปได้
เฮียจึงร่ายประสบการณ์พ่อม่ายสามแต่งให้ฟังว่า ไหนๆ ลื้อก็มากับเมีย อั๊วจะสาธยายให้ฟังว่า ผู้ชายน่ะไม่ชอบอะไร…เฮียแกก็เริ่มบรรยายพร้อมกับจ้องเมียผมตาไม่กระพริบ พลางสำทับด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า หากซ้ออยากอยู่กับมันนานๆ จงเลี่ยง 5 ข้อที่ไม่ควรทำ ดังนี้
1) อย่าทำตัวเป็นเจ๊เบียบ คือ เจ้าระเบียบ จู้จี้ไปหมด ตั้งแต่โรงรถยันห้องนอนห้องส้วม อะไรวางผิดที่ผิดทางนิดหน่อย กลายเป็นเรื่องใหญ่โต เห็นมดสามตัว โวยวายหยั่งกะสึนามิถล่ม จู้จี้ขี้บ่นอยู่นั่นแหล่ะ ไม่เลือกเวล่ำเวลา เห็นผัวเป็นเด็กอยู่โรงเรียนประจำ ต้องสวมบทครูเจ้าระเบียบดุด่าว่ากล่าวตลอด อย่างนี้ไม่ไหวจริงๆ
2) อย่าทำตัวเป็นเจ๊บูด ตื่นขึ้นมาแทนที่จะอารมณ์ดีมีชัยไปกว่าครึ่ง ดันมาหน้าบูดบึ้งฉุนเฉียว ขี้รำคาญ พาลหาเรื่องบ่อยเกินไป เรื่องไม่เป็นเรื่องก็ทำให้เป็นเรื่อง อย่างนี้บรรยากาศมันก็เสียไปตั้งแต่เช้ายันค่ำโน่นเลย
3) อย่าทำเป็นเจ๊โบ ไม่ใช่จบโบราณคดีมาสักหน่อย หนอยเรื่องเก่าตั้งแต่ยังไม่แต่งจนมีลูก ยังไม่แล้วไม่หาย คิดได้เมื่อไร แม่เล่นขุดงัดของเก่าโบราณคดีขึ้นมาต่อว่า ไม่มีเลิกราลืมเลือน คำว่า ‘อภัย’ ไม่เคยเอ่ยปาก ดูท่าต่อมความจำมีปัญหา เพราะเลือกจำแต่เรื่องไม่ดี คอยซ้ำเติมอยู่นั่นแหล่ะ เรื่องดีๆ กลับไม่จำ อย่างนี้เก๊กซิมทั้งชาติ
4) อย่าทำตัวเป็นเจ๊บี้ ชอบสั่ง คอยตะบี้ตะบัน กำหนดกฎเกณฑ์ละเอียดยิบย่อย เรื่องน้อยกลายเป็นเรื่องมากจนมากเรื่อง หากผิดพลาดเผอเรอ..เป็นไม่ได้ ทุกอย่างต้องเพอร์เฟ็คท์ไปหมด สร้างความกดดันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันอย่างนี้ ใครจะทนไหว จริงอ่ะป่าว
5) อย่าทำตัวเป็นเจ๊เบี่ยง อันนี้ยิ่งสำมะคัญใหญ่ หนอยพอเวลาจะขึ้นเตียง สะกิดสะเกาจิตหงุดเงี้ยวหน่อย ทำบ่ายเบี่ยง ปวดหัวปวดเอว เพลียเหนื่อยสารพัด ผลัดวันผลัดคืนไปคืนแล้วคืนเล่า ปล่อยให้ผัวหง่าวซ้ำซาก แน่นอนที่สุดว่า เมื่อความเสน่หาลดลง ความรักก็เริ่มจาง อย่างนี้..เฮียก็ต้องชำเลืองตาหาความสุขความรักใหม่จนได้..เฮ้อ
จะมาว่าเฮียมากรักมากเรื่องก็ไม่ถูกนัก ของแบบนี้ต้องรู้ใจกันมั่ง ไม่ใช่อยู่กินกันไป ยิ่งไม่รู้จักลดราวาศอก มันจะรอดได้ยังไง เฮียตอนนี้เลยอยู่กับลูกสบายใจกว่า
พอดีมีประกาศเชิญเฮียขึ้นไปอวยพรเจ้าบ่าวเจ้าสาว เฮียได้ยินชื่อตัวเองสะดุ้ง พลางกระซิบ “ไอ้หยา มันคงไม่รู้ว่าเฮียล้มเหลวชีวิตคู่ว่ะ” ว่าแล้วเฮียก็ขึ้นเวที ไปสั่งสอนบ่าวสาว เนื้อหาคล้ายๆ กับที่นั่งคุยกับผมและซ้อเมื้อกี้แหล่ะ
“เฮียไม่มีคำอวยพรใดๆ นอกจากเตือนตามนี้” แล้วแกก็นำดื่มไชโย ไชโย ก่อนลงเวที
ครับ ชีวิตคู่ใครชีวิตมัน เราคนข้างนอกไม่มีวันล่วงรู้เหตุผลลึกๆ อะไรของคู่เขาหรอก แต่คำนิยามจากประสบการณ์เฮีย ถึงความเป็นเมียเจ้าระเบียบ มีแต่หน้าบูดบึ้ง บี้สามีสั่งทำโน่นนี่ มิหนำซ้ำ เอาแต่ขุดเรื่องเก่ามาด่าซ้ำแล้วซ้ำอีก และกระทั่งบ่ายเบี่ยงไม่ค่อยยอมขึ้นเตียง ก็น่าสนใจไม่น้อย แม้เป็นมุมมองของพ่อม่ายผู้ล้มเหลวชีวิตคู่อย่างเฮีย ก็ตามเหอะ
>> อัพเดตข่าวในแวดวงสังคม ก็อซซิป แฟชั่น ความงาม และเที่ยว กิน ดื่ม เพิ่มเติมได้ที่ http://www.celeb-online.net
Comments are closed.